“ကဗ်ာလွည္း”

ကဗ်ာေတြကို လွည္းနဲ႔သယ္မယ္ဆိုပဲ
နိပ္ပဟ... ဆြဲလိုက္စမ္းကိုယ္႔လူ...။

ဘယ္ဘက္ကေကာင္
အႏုပညာပုိးေတြက အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္
ႏုထြားႀကီးျဖစ္လို႔...
စကားလံုးေတြ စကားလံုးေတြ
စိတ္ရွိလက္ရွိ ပစ္ပစ္ထုတ္
ခင္ဗ်ားရင္အုပ္လည္း ေမာင္ေခ်ာေျပာသလို
ၾကက္ရင္အုပ္ သာသာရယ္...။

လွ်ာမရွည္တတ္တဲ႔ ေကာင္မွာ
ဆံပင္ရယ္ အရပ္ရယ္က သာမန္ထက္ပိုရွည္လို႔...။

ညာဘက္ကေကာင္
ေထြေထြထူးထူး မရွိတာေတြေပါင္းစပ္ထားတဲ႔ေကာင္
တခ်က္တခ်က္ ျပင္းသေယာင္ ေပ်ာ႔သေယာင္
ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ေတြ လွစ္လွစ္ျပတတ္တယ္...။

ကတံုးဆံပင္ေပါက္ကိုမွ ေသမေလာက္ႀကိဳက္တယ္...
မူးလာရင္ မိုက္ကယ္စကိုဖီးလ္ ျဖစ္လို႔ျဖစ္
ကိုေလးျဖဴ ျဖစ္လို႔ျဖစ္နဲ႔.....။

အဲသလို... အဲသလို...
ကိုယ္လံုးကိုယ္ဖန္မွာ ဆန္႔က်င္တဲ႔လူႏွစ္ေယာက္
ရင္ဘတ္ခ်င္းၾက အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ေနျပန္ေရာ...။

အဲဒီငတိႏွစ္ေကာင္က
ကၽြတ္ထိုးသလို အဆက္မျပတ္ ထိုးထိုးတတ္လာတဲ႔
ကဗ်ာပိုးေတြကို လွည္းနဲ႔တင္သယ္ဦးမတဲ႔...။

ဟုတ္ကဲ႔...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ဘတ္ေတြနဲ႔
ဒီလွည္းကို ဆြဲမယ္..
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားလံုးေတြနဲ႔
ဒီလွည္းကို တန္ဆာဆင္မယ္...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ေတြကုိ
ဒီလွည္းေလးမွာ နစ္ျမဳပ္မယ္...
ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ သက္ဆိုင္တာေတြ
အားလံုးအားလံုးကို ပစ္ပစ္တင္ခ်လိုက္မယ္...။

ကဲ... မိတ္ေဆြ...
လွည္းႀကံဳလိုက္မယ္ဆို ခုန္သာတက္လိုက္ေတာ႔...။ ။

႐ိုးျမင္႔ေအာင္