“ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးႀကီး ေသသင့္ပါတယ္ ”

ကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္ခြင့္ မရလိုက္တဲ့ ပြဲမွာ

စိတ္မေက်နပ္ရျခင္းမ်ိဳးေတြက တလိပ္လိပ္

ေဟာင္းႏြမ္းစာမ်က္ႏွာမ်ားထက္က ဓာတ္ပံုေတြရဲ႕

ေအာက္သိုးသိုး ရနံ႔ျပင္းမ်ား ဆို႔တက္လာတယ္

ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး မကင္းတဲ့ ေဒသက ကၽြန္ေတာ့္ ေအာ္သံကို

နားမခံသာလို သူေတြ အတြက္ ဒီကဗ်ာကို ဖတ္ဖို႔ မလိုအပ္ပါဘူး

တစ္ခါတစ္ေလ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ ရွိတဲ့အခါ

၂၀၀၁ ခုႏွစ္ကို မုန္းတယ္

မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္ေျပာဖို႔

ဘာသာစကား သံုးေလးမ်ိဳး မလိုအပ္ဘူး

မွန္ေရွ႕မွာ မရပ္ရဲတဲ့ ဒုကၡဟာ

ရင္ဘတ္ထဲက အနာနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ အခ်ိဳးက်ပါတယ္

ေမတၱာတရားကို ပညာတတ္မာယာနဲ႔ ဖ်ားေယာင္းသိမ္းသြင္းျခင္းကို

ရရာလက္နက္ ဆြဲကိုင္တိုက္ထုတ္ဖို႔ ဘက္သားမရွိပါ

Memory ထပ္ေနတဲ့ Data ေတြနဲ႔

ကုစားမရေသးတဲ့ သစၥာ အခါးေတြ

ကၽြန္ေတာ္ ေခတ္မမွီေသးပါ

ဘြဲ႕ ဒီဂရီေတြ ပါမွာ ဖတ္ႏိုင္တဲ့စာမ်က္ႏွာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စားခဲ့တာ

ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္ျခင္းနဲ႔ သက္ဆိုင္ေနပါတယ္

ေမေမေျပာခဲ့တဲ့ အႏုပညာဆန္ျခင္းဟာ

ေခတ္ကာလအရ လက္ေက်ာမတင္းဘူး ျဖစ္ေနပါၿပီ

ေသမွာေၾကာက္ရင္ေတာ့ အိုးစားဖက္မေတြ႔ေအာင္ ပုန္းေနပါ

ႏွစ္သစ္ကူးညဟာ သၾကၤန္လိုပါပဲ

အရင္းအျမစ္ေတြ ေလထဲေပ်ာက္ကုန္တာပါပဲ

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို C++ ဆိုတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ ဘာသာေဗဒနဲ႔ ေရးဖို႔

ဒါမွမဟုတ္ PHP (သို႔) CSS တစ္ခုခု

စာမူခကို စတာလင္ေပါင္နဲ႔ စီေရာ္နယ္လ္ဒို ရဲ႕ လုပ္ခ တစ္ရက္စာေလာက္

ရခဲ့မယ္ဆိုရင္ေပါ့

အိပ္မက္ထဲမွာ ပြဲဆက္မ်ားပါလိမ့္မယ္

၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွာ ခရီးထြက္ဖို႔မ်က္ႏွာဖံုးေတြ မလိုပါဘူး

ခရီးသြား လက္မွတ္မရွိလည္း ေျခေထာက္ေတြက ေသြးမနည္းပါဘူး

အဂၤလိပ္လို မေအာ္ပဲ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတာဟာလည္း

အသိအမွတ္ျပဳျခင္းပါပဲ ႏွစ္သစ္ႀကီးခင္ဗ်ား

၀မ္းသာအားရမဟုတ္ပဲလည္း အမ်ားနည္းတူ

မီး႐ႈးမီးပန္းေတြ ပစ္ေဖာက္လိုက္တဲ့အခါ

ေကာင္းကင္ႀကီးက လင္းမလာပါဘူး

... ... ... ။ ။

ဗသားေခ်ာ